Σιδηροδρομικές μεταφορές

Οι σιδηροδρομικές μεταφορές είναι ένα μέσο μεταφοράς επιβατών και εμπορευμάτων με τροχοφόρα οχήματα που κινούνται σε ράγες, γνωστά και ως ράγες.Αναφέρεται επίσης συνήθως ως σιδηροδρομική μεταφορά.Σε αντίθεση με τις οδικές μεταφορές, όπου τα οχήματα κινούνται σε προετοιμασμένη επίπεδη επιφάνεια, τα σιδηροδρομικά οχήματα (τροχαίο υλικό) καθοδηγούνται κατευθυντικά από τις γραμμές στις οποίες κινούνται.Οι σιδηροτροχιές αποτελούνται συνήθως από χαλύβδινες ράγες, εγκατεστημένες σε δεσίματα (sleepers) και έρμα, πάνω στο οποίο κινείται το τροχαίο υλικό, συνήθως εφοδιασμένο με μεταλλικούς τροχούς.Είναι επίσης δυνατές και άλλες παραλλαγές, όπως η τροχιά πλάκας, όπου οι ράγες στερεώνονται σε μια βάση από σκυρόδεμα που στηρίζεται σε μια προετοιμασμένη υπόγεια επιφάνεια.

Το τροχαίο υλικό σε ένα σύστημα σιδηροδρομικών μεταφορών αντιμετωπίζει γενικά χαμηλότερη αντίσταση τριβής από τα οδικά οχήματα, επομένως τα επιβατικά και εμπορευματικά βαγόνια (βαγόνια και βαγόνια) μπορούν να συνδεθούν σε μακρύτερα τρένα.Η επιχείρηση πραγματοποιείται από σιδηροδρομική εταιρεία, η οποία παρέχει μεταφορά μεταξύ σιδηροδρομικών σταθμών ή εγκαταστάσεων πελατών εμπορευμάτων.Η ισχύς παρέχεται από ατμομηχανές που είτε αντλούν ηλεκτρική ενέργεια από ένα σύστημα ηλεκτροδότησης σιδηροδρόμων είτε παράγουν τη δική τους ισχύ, συνήθως από κινητήρες ντίζελ.Τα περισσότερα κομμάτια συνοδεύονται από σύστημα σηματοδότησης.Οι σιδηρόδρομοι είναι ένα ασφαλές σύστημα χερσαίων μεταφορών σε σύγκριση με άλλες μορφές μεταφοράς.[Σημ. 1] Οι σιδηροδρομικές μεταφορές είναι ικανές για υψηλά επίπεδα χρήσης επιβατών και φορτίου και ενεργειακής απόδοσης, αλλά συχνά είναι λιγότερο ευέλικτες και πιο εντάσεως κεφαλαίου από τις οδικές μεταφορές, όταν λαμβάνονται υπόψη τα χαμηλότερα επίπεδα κυκλοφορίας.

Οι παλαιότεροι σιδηρόδρομοι που μεταφέρονται από άνθρωπο χρονολογούνται στον 6ο αιώνα π.Χ., με τον Περίανδρο, έναν από τους Επτά Σοφούς της Ελλάδας, να πιστώνεται η εφεύρεσή του.Οι σιδηροδρομικές μεταφορές άνθισαν μετά τη βρετανική ανάπτυξη της ατμομηχανής ως βιώσιμης πηγής ενέργειας τον 19ο αιώνα.Με ατμομηχανές, θα μπορούσε κανείς να κατασκευάσει σιδηροδρομικές γραμμές, που ήταν βασικό συστατικό της Βιομηχανικής Επανάστασης.Επίσης, οι σιδηρόδρομοι μείωσαν το κόστος της ναυτιλίας και επέτρεψαν λιγότερα χαμένα αγαθά, σε σύγκριση με τις θαλάσσιες μεταφορές, οι οποίες αντιμετώπιζαν περιστασιακές βυθίσεις πλοίων.Η αλλαγή από τα κανάλια σε σιδηροδρόμους επέτρεψε τις «εθνικές αγορές» στις οποίες οι τιμές διέφεραν πολύ λίγο από πόλη σε πόλη.Η εφεύρεση και η ανάπτυξη του σιδηροδρόμου στην Ευρώπη ήταν μια από τις σημαντικότερες τεχνολογικές εφευρέσεις του 19ου αιώνα.στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκτιμάται ότι χωρίς τους σιδηροδρόμους, το ΑΕΠ θα ήταν χαμηλότερο κατά 7% το 1890.

Στη δεκαετία του 1880, εισήχθησαν ηλεκτρικά τρένα, ενώ δημιουργήθηκαν επίσης τα πρώτα τραμ και τα συστήματα ταχείας μεταφοράς.Ξεκινώντας κατά τη δεκαετία του 1940, οι μη ηλεκτροκίνητοι σιδηρόδρομοι στις περισσότερες χώρες αντικατέστησαν τις ατμομηχανές τους από ντίζελ-ηλεκτρικές ατμομηχανές, με τη διαδικασία να έχει σχεδόν ολοκληρωθεί μέχρι το 2000. Κατά τη δεκαετία του 1960, ηλεκτρισμένα σιδηροδρομικά συστήματα υψηλής ταχύτητας εισήχθησαν στην Ιαπωνία και αργότερα στην κάποιες άλλες χώρες.Άλλες μορφές καθοδηγούμενης επίγειας μεταφοράς εκτός των παραδοσιακών ορισμών των σιδηροδρόμων, όπως το monorail ή το maglev, έχουν δοκιμαστεί αλλά έχουν δει περιορισμένη χρήση.Μετά την πτώση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο λόγω του ανταγωνισμού από τα αυτοκίνητα, οι σιδηροδρομικές μεταφορές έχουν αναζωπυρωθεί τις τελευταίες δεκαετίες λόγω της οδικής συμφόρησης και της αύξησης των τιμών των καυσίμων, καθώς και των κυβερνήσεων που επενδύουν στους σιδηροδρόμους ως μέσο μείωσης των εκπομπών CO2 στο πλαίσιο των ανησυχιών για παγκόσμια υπερθέρμανση.